چای صد درصد خارجی نباید عرضه شود- مضرات سرطانزائی چای خارجی دررسانه ها تبلیغ شود- چای باید درسبد کالای خوار بار خانواده گذاشته شود- برای احیای چای ایرانی از نظر متخصصین دلسوز و وطن باید استفاده گردد. اکنون چای ایرانی به جرم ایرانی بودن، سم و اسانس نداشتن و بی مهری مسوولان و تصمیم گیران ، مرگ را به انتظار نشسته است .

شاید اگر کاشف السلطنه در حدود یکصد سال پیش می دانست که چای ایرانی به روزگار کنونی دچار می شود، هیچ وقت آن را به ایران نمی آورد.
اما هر چه زمان گذشت، سودای شیرین واردات، دلالان را به ایجاد رقابتی نابرابر علیه چای ایرانی واداشت تا امروز طعم اسانس های غیر بهداشتی و محلول های شیمیایی غیرخوراکی چای های خارجی که اثرات جبران ناپذیری بر سلامتی دارند، توسط مصرف کننده «طعم چای مرغوب» تلقی شوند و افسوس که از نام چای ایرانی جز ناله ی باغدار، ناامیدی کارخانه دار و بی مهری خریدار چیزی نمانده است.
در این آشفته بازار اما هنوز 50 هزار خانوار بدون داشتن حداقل های معیشت، تنها زنده هستند و نه اینکه زندگی می کنند. کشت می کنند و برگ سبز به کارخانه ها می سپارند تا آنها چای داخلی تولید کنند اما افسوس که حاصل تلاش آنها در مقابل غول چای های قاچاق پر زرق و برق خارجی، تاب مقاومت نداشته و ناگزیر ره به انبارها می برد.
آری، 250 هزار تن چای با نام «سنواتی» به جرم ایرانی بودن، سم و اسانس نداشتن و مهمتر از همه بی مهری مسوولان و تصمیم گیران در انبارها محبوس می شوند تا نعمتی که خداوند در دامنه های سرسبز البرز شمالی به مردم هدیه کرده به همین سادگی نادیده گرفته و به همین راحتی اسراف گردد...
اینها رنج نامه ی یکی از دلسوزان صنعت چای کشور است که علی رغم اینکه می داند سود در بسته بندی و فرآوری «چای خارجی» نهفته است، اما عرق ملی و دغدغه ی چای ایرانی باعث شده که نه تنها سرمایه ی مالی خود را در جهت اعتلای نام چای ایرانی در کشور به کار بندد، که اکنون تمام تلاش خود را معطوف این مبارزه ی نابرابر کند که داور آن نیز چندان عادل نیست.
محمدکریم فاریابی، مدیر عامل چای فاریاب گله مند است؛ از اینکه تا به حال هر چه گفته و پیشنهاد داده به طاق نسیان سپرده شده و مدام ورد زبان او این جمله معروف است:
«گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ی من
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است»
گفت وگوی صمیمی با محمدکریم فاریابی را در ذیل می خوانید.
***
چای، همچنان بدون متولی

چای ایرانی بهترین چای دنیاست اما به دلیل اینکه متولی در بحث تولید نداریم هر کس ساز خودش را می نوازد. دولت چند سال قبل برای کارخانجات چای هزینه زیادی می کند اما این همه چه حاصلی داشت؟
چای ایران همچنان در سراشیبی سقوط قرار دارد. در حال حاضر کل چای های تولید شده در انبارها انباشته گردیده و خاک می خورد و می توان گفت هزینه ی نگهداری آنها از مبلغ کل چای بالاتر است. سازمان منحله چای 3 تا 4 سال پیش حاضر نشد چای را کیلویی 600 تومان به ما بفروشد و همه ی آن را با قیمتی کمتر به مزایده گذاشت و بعد اداره استاندارد از راه رسید و اعلام کرد چای داخلی غیر قابل شرب است؟! به همین دلیل جلو صادرات چای گرفته شد و با این عمل آن چنان ضربه ای به صنعت چای و کارخانه داران و چایکاران وارد شد که دیگر به این زودی نمی توانند کمر راست کنند.
استاندارد کجا بود؟
تا به حال اداره استاندارد کجا بود چرا، در زمان تولید چای این کار را نکرد؟
اگر اداره استاندارد مجری این کار بود و مسوولیت داشت، باید بر چای نظارت می کرد تا چای به موقع و با کیفیت تولید و سپس صادر می شد. به فرض اگر کیفیت چای ایران نازل است، در حقیقت مقصر کسانی بوده اند که می بایست نظارت می کردند و نکرده اند. اداره استاندارد تاکنون چه فکری را برای چای اندیشیده و تا کی باید این وضع بی سر و سامانی و بی برنامگی ادامه داشته باشد؟ یا اداره تعاون روستایی زمانی که چای را از چایکاران خریداری می کند چه اقدام مثبتی بر روی آن انجام می دهد. آیا جز خریدن و در انبارها انباشته کردن کار دیگری انجام می دهد؟ مگر نه اینکه کسانی که همین چای ها را خریداری کردند آن را به مزایده گذاشتند و با نرخی کمتر چوب حراج بر آن زدند.
برای یک بار هم شده بیایید برای نجات چای ایران قدمی برداریم. سال قبل نامه ای را به اداره استاندارد و دانشگاه شهید بهشتی (مواد غذایی) ارسال کردم مبنی بر اینکه طبق مصوبه موسسه استاندارد، نشانه گذاری اجباری است و مانند صدور کد ملی که دستور ریاست جمهوری بود، باید اجرا شود؛ دیگر اینکه برای تقویت صنعت چای داخلی محصولی کمتر از ده کیلو نمی بایست وارد کشور شود. در آن صورت با توجه به اجرای نشانه گذاری اجباری، جلوی ورود 110 هزار تن چای خارجی به وزن 500 گرم با نام های... گرفته می شد. به این نامه ی من هنوز پاسخی داده نشده و برایم روشن نیست اگر گزافه گویی است که مفاد این نامه مصوبه جمهوری اسلامی است و اجرای آن لازم است. اگر آن را وارد می دانند لااقل پاسخ بدهند. حال با توجه به انبوه چای ایران و اینکه خوب و بد بودن آن را فقط قانون گذار یعنی مجریان استاندارد و بازرسان مواد غذایی تعیین می کنند برای این صنعت ملی چاره ای بیندیشند و به یاری باقی مانده چای بشتابند و اجازه ی صادرات آن را بدهند. اگر کیفیت چای پایین بوده که خودشان کرده اند (کسانی متولی این کار بوده اند) و اگر هم خوب بوده پس چرا صادر نمی شود.
کارخانه های داخلی عامل شرکت های بسته بندی خارجی!
در شرایط موجود کلیه کارخانه های داخلی تبدیل به عاملین شرکت های بسته بندی چای خارجی شده و در کارگاه های زیرزمینی و غیر استاندارد چای ها را بسته بندی کرده و به فروش می رسانند. تنها شرکت چای فاریاب است که چای داخلی را بسته بندی و عرضه می کند. تنها چای مرغوب ایران چای بهاره است که صد در صد خالص است.

110 هزار تن قاچاق چای خارجی

مصرف چای داخلی کشور ما معادل 110 هزار تن است که ورودی سال گذشته از گمرکات کشور فقط 20 هزار تن و فروش چای ایرانی صفر بوده؛ حال باید پرسید بقیه چای مصرفی کشور از چه مبادی و منابعی وارد کشور شده است؟ به خاطر همین واردات بی رویه و قاچاقی است که چای ایران چنین سرنوشتی پیدا کرده و در حال نابودی است.
کافی است چای خارجی را 3 ساعت راکد بگذاریم
به عنوان یک تولیدکننده چای ایرانی و بدون هیچ گونه تشریفات حاضرم با دو لیوان آب و یخ «آنالیز چای» ایرانی و خارجی را بگیرم و در برابر دید مردم قرار دهم؛ در آن صورت دیگر کسی از چای خارجی استفاده نخواهد کرد. برای روشن شدن هموطنانم پیشنهاد می کنم یک لیوان از بدترین چای ایران و یک لیوان چای از بهترین نوع چای خارجی پس از دم کردن به مدت 3 تا 4 ساعت کنار گذاشته شود. متوجه خواهید شد چای خارجی به حدی سیاه خواهد شد (رسوب می گیرد و روی آن چربی جمع می شود) که قابل شرب نیست و از مصرف آن منزجر خواهیم شد. اما چای ایرانی اگر یک هفته هم نگهداری شود تغییر رنگ نخواهد داد نه کپک خواهد زد و نه روی آن چربی جمع خواهد شد.

نشانه گذاری اجباری برای چای اجرا شود

با اینکه بارها در زمینه اجباری شدن نشانه گذاری استاندارد ملی برای چای با مسوولان مذاکره کرده ام، اما برای نجات چای ایرانی یک بار دیگر از متولیان امر عاجزانه می خواهم برای ورود چای رعایت نشانه گذاری استاندارد جدی گرفته شود و از ورود چای های داخلی تحت هر عنوان و هر نامی بدون نشانه گذاری استاندارد جلوگیری شود. آن وقت است که شاهد نجات چای ایران خواهیم بود در غیر این صورت از همین حالا باید مرگ چای ایران را تسلیت گفت.
جای تاسف است که در جشنواره ی سالانه ی چای کشور که با شرکت تعداد زیادی از کشورهای صادرکننده چای در هتل استقلال برگزار شد، از ایران فقط یک یا دو شرکت حضور داشتند. این شایسته ی کشور عزیز ما و چای ایرانی که پرچم دار بهترین چای سطح دنیاست، نمی باشد.

کیفیت در کنار استاندارد ملی

کارخانه ی چای فاریاب دارای کلیه پروانه های وزارت بهداشت، پروانه های استاندارد تایید شده به روز و پروانه بین المللی بوده و مفتخر به لوح تقدیر از وزیر کار و امور اجتماعی، وزیر بازرگانی، وزیر صنایع و معادن و اطاق بازرگانی است و شعار اصلی آن این است «چای فاریاب با استاندارد اجباری به کیفیت می اندیشد».
?